چشم او

در چشم او که از دل تنگم خبر نداشت

آتش زدن به هستی و جانم ثمر نداشت

آیینه وش مقابل رویش نشسته ام

حتی برای دیدن خود یک نظر نداشت

او آتشی فکنده به جانم که بشکنم

گفتم چرا و بدیدم تبر نداشت

با یک نگاه صاعقه وار خاکستری شدم

خاکسترم بدمش دست بر نداشت

من در پیش شدم که شوم یار و یاورش

این را بهانه کرد که یم همسفر نداشت

درمانده ی جسارت خویشم که این غزل

از مطلعش به مقطع آن یک هنر نداشت

شد آخر غزل و فقط مصرعی دگر

این بیت آخر من هم اثر نداشت

« تنها »