یکی بود یکی نبود
غیر از خدای قصه ها تو قصه ی غصه ی ما
هیچکس نبود هیچکس نبود
خدا می خواست قصه بگه
قصه ای از غصه بگه
غصه نداشت قصه بگه
قصه نداشت غصش گرفت
حالا دیگه غصه ای داشت تا که بخواد قصه بگه
قصه ی ما به سر رسید
خدای بی غصه ی ما به قصه ی غصه رسید
می خوام بگم که غصه ها فقط به قصه ها رسید
پس حالا باز تنها میگه که یکی بود یکی نبود
تنها
خنجر می زنند
خوب رویان گاه خنجر می زنند
روی دل ناگاه خنجر می زنند
تا که سرمه روی دیده می کشند
با کمی اکراه خنجر می زنند
نیمه شب تا پرده از رخ می کشند
با هلال ماه خنجر می زنند
همرهان اندر طریق عاشقی
در میان راه خنجر می زنند
ما تمام هستی خود داده ایم
بر سر یک کاه خنجر می زنند
ای زلیخا خاک ماتم سر بریز
یوسفی در چاه خنجر می زنند
گونه های سرخ مه رویان ببین
وقت بوسه آه خنجر می زنند
زاهدان بت شکن در کوی عشق
فی سبیل الله خنجر می زنند
تنها
حافظ تفعلی زنده امشب به فال خویش
درمانده ام ز کار دل و عقل و حال خویش بی پرده این جنون گرفته مرا زیر بال خویش
هر روز یک طرف بکشاند مرا سراب آخر رسم تو بگو بر خیال خویش؟؟؟
عمری گذشت و به پیری رسیده ام سرگرم کودکی و قیل و قال خویش
افسون عشق گشتم و مجنون روی یار کو پاسخی که دهم بر سوال خویش
بنگر دلم به کجا که نرفته است خون می خورد زدست من اندر زوال خویش
رویای من شده یک بوسه از لبت حافظ تفعلی زنده امشب به فال خویش
شد آخر غزل تو نگاهم نمی کنی؟؟؟ آخر رسم ز چشم تو من بر کمال خویش
« تنها »